De werkloosheid

De Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) definieert een werkloze = iemand die niet werkt, onmiddellijk beschikbaar is voor een betrekking en er actief naar zoekt.

Wie er daar niet aan voldoet, behoort ofwel tot de groep van werkenden ofwel tot de niet-actieven.

Het is niet eenvoudig vast te stellen of iemand die niet werkt, ook beschikbaar is voor werk en er actief naar zoekt.

Om werklozen te tellen, worden 2 methoden gebruikt:

• gegevens gebruiken van de administratie die toezicht houdt op de uitvoering van de werkloosheidreglementering: Rijkdienst voor Sociale Zekerheid (RVA)
  probleem: ze houdt geen rekening met de werklozen die niett ingeschreven zijn bij de RVA, en wel met diegene die wel geregistreerd zijn als werkloos, maar die niet voldoen aan de 3 voorwaarden van de definitie.
• Uitvoeren van een uitgebreide enquête: jaarlijks door het NIS in samenwerking met het Bureau van de Statistiek van de Europese Unie.

Men berekent de werkloosheidsgraad: die wordt bepaald als het procentueel aandeel van de werklozen in de beroepsbevolking of:

De werkloosheidsgraad op basis van de RVA-gegevens zijn aanzienlijk hoger.

Voor internationale vergelijking zijn gegevens op basis van enquêtes te verkiezen boven administratieve gegevens. Die laatste zijn immers afhankelijk van de werkloosheidsreglementering, die verschillend is van land tot land.

Tenslotte is voor een goed begrip van het werkloosheidsprobleem niet alleen het aantal werklozen van belang maar ook de gemiddelde duur van de werkloosheid.

Ernstig probleem is de langdurige werkloosheid.