De intrestpariteitsrelatie is van grote economische betekenis. We bekijken wat er gebeurt als de verwachtingen over de toekomstige dollarkoers of de intrestvoet in de VS veranderen.

We onderzoeken eerst de effecten van een verandering in de verwachtingen aangaande de toekomstige dollarkoers. We veronderstellen dat de beleggers verwachten dat de dollar in de toekomst in waarde zal stijgen. Wat is het effect van deze toename van WK^e₊₁? We onderscheiden 2 mogelijkheden.

• Europese monetaire overheid past haar beleid niet aan:
• intrestvoet verandert niet
• linkerlid blijft ongewijzigd
• rechterlid kan ook niet veranderen
• de huidige koers moet in dezelfde maten toenemen als de verwachte toekomstige koers
• verwachtingen hebben een zelf voedend karakter
  = self-fulfilling prophecy

• Nemen we nu aan dat de Europese monetaire overheid de contantkoers constant houdt
• intrestvoet in Europa moet stijgen (het is ook mogelijk dat de intrestvoet in de VS daalt)
• het intrestverschil weerspiegelt dan de verwachte toekomstige stijging van de dollarkoers.
• dat toont ook dat een sterke munt, dwz een munt die verwacht wordt te zullen appreciëren, een relatief lage intrestvoet heeft en omgekeerd dat een relatief lage intrestvoet geassocieerd is met een sterke munt.

Veronderstel dat de intrestvoet in de VS stijgt. Het effect daarvan hangt opnieuw af van de manier waarop de Europese monetaire overheid hierop reageert:

• Indien de Europese monetaire overheid haar beleid niet aanpast en de binnenlandse intrestvoet dus niet verandert, dan moet op basis van de formule de contantkoers van de dollar in dezelfde proportie stijgen als de intrestvoet in de VS, tenminsten indien de stijging van de intrestvoet in de VS geen invloed uitoefent op de verwachtingen aangaande de toekomstige koers van de dollar.

• Indien de Europese monetaire overheid de dollarkoers contant houdt, dan zal de intrestvoet in Europa de stijging in de VS moeten volgen. Zoiets in slechts het geval, indien de verwachtingen aangaande de toekomstige koers van de dollar ongewijzigd blijven.

De voorgaande analyse leert ons dat de monetaire overheid ofwel de huidige dollarkoers ofwel de binnenlandse intrestvoet constant kan houden, maar niet beide variabelen samen kan controleren.

De analyse van de intrestpariteitsrelatie maakt ook duidelijk dat de effecten van schokken in de intrestvoeten en in de verwachtingen over de toekomst in grote mate afhangen van het wisselkoersregime. Bij vlottende wisselkoersen hebben ze een effect op de contantkoersen van buitenlandse valuta, bij vaste wisselkoersen op de intrestvoet.

We beschouwen een Europese belegger die de keuze heeft tussen 2 beleggingen: hij kan 1 euro beleggen op

• een euro-termijnrekening
• een dollar-termijnrekening

onze belegger zal de beleggingsstrategie kiezen die het grootste rendement oplevert voor een gelijk risico.

De belegger moet ook rekening houden met mogelijke veranderingen in de wisselkoers van de dollar.

De waarde na 1 jaar van de belegging van €1 op een euro-termijnrekening = 1 + i

(waarbij i = intrestvoet op een termijnrekening in euro op 1 jaar)

Eerst moet de belegger contant dollars kopen aan een koers WK, uitgedrukt in euro per dollar. Door deze contantaankoop beschikt hij over 1/WK dollars. Die hoeveelheid dollars wordt nu in een termijndeposito op 1 jaar belegd. Na 1 jaar is de opbrengst in dollar:

• stelt het bedrag in dollars voor, dat over een jaar beschikbaar zal zijn.
• = de intrestvoet op een termijnrekening

De koers waartegen hij dit bedrag in dollars zal kunnen omwisselen in euro, ken hij evenwel niet. Hij kan zich echter wel een idee vormen over die koers die hij over een jaar kan verwachten. We noemen die WK^e₊₁. het bedrag in euro, waarover hij bij een dollarbelegging na 1 jaar verwacht te kunnen beschikken, is dus:

Om te beslissen hoe hij 1 euro zal beleggen, kan de belegger nu de bedragen vergelijken. Indien de belegger risiconeutraal is, dwz dat hij geen vergoeding zoekt voor het risico dat de dollarkoers over een jaar lager kan zijn dan verwacht, zal hij opteren voor een termijnrekening in dollars.

Indien dollarbeleggingen meer opbrengen, neemt de vraag naar dollars toe. Daardoor stijgt de contantkoers van de dollar en neemt dus de opbrengst van dollarbeleggingen af.

Het verhoogde aanbod van dollars (en de verminderde vraag ernaar) doet de contantkoers van de dollar dalen, waardoor de opbrengst van dollarbelegingen toeneemt. Zulke arbitrage-operaties zorgen er dus voor dat de opbrengst van beide beleggingen uiteindelijke gelijk wordt:

Dat is de intrestpariteitsrelatie. Die stelt dat beleggingen in verschillende munten dezelfde rendementen moeten hebben, tenminste als de beleggers risiconeutraal zijn.

De 2^de vergelijking toont dat de intrestvoet in Europa hoger is dan in de VS de koers van de dollar die verwacht wordt over een jaar, in dezelfde mate moet uitstijgen boven de huidige koers van de dollar.

We kunnen de intrestpariteitsrelatie nu gebruiken om de effecten van intrestvoetveranderingen op de wisselkoersen te onderzoeken.