Mijn man heeft zeer weinig te zeggen over zijn kanker, anders dan: "De artsen zullen voor zorgen." Hoe kan ik doorbreken zijn ontkenning?

"Denial" is een beladen woord. Veel mensen gebruiken het woord ontkenning, meestal bij de verwijzing naar het als een negatieve manier om te gaan. Echter, ontkenning, in feite kan een nuttig coping-techniek, die als een afweermechanisme om mensen tijdelijk te beschermen tegen hun emoties. Ontkenning kan iemand helpen om gedachten of emoties die te veel te verwerken in een keer zou voorkomen. Ontkenning kan nuttig zijn, maar als het compromissen vermogen van een persoon om te gaan of volg medisch advies, of wanneer het extreem (tot het punt waar hij ontkent dat hij heeft zelfs kanker, bijvoorbeeld), kan dit leiden tot hogere niveaus van stress. Met name mensen die een probleem ontkennen zijn minder geneigd om het op te lossen of om hulp te vragen als dat nodig is. Geef je man de tijd om grip op de situatie te komen. Als zijnde stoïcijnse is normaal voor hem, dan kan hij blijven deze manier van coping-gebruiken, het hoeft niet te betekenen dat hij "in denial" of dat zijn coping-methode is een slechte zaak. Voor iemand als dit, gedwongen om te praten over de kanker en gevoelens kan hem slechter voelen. Wees zacht, ondersteunend, en laat hem rond te komen op zijn eigen werktijd en op zijn eigen manier. Als zijn reactie is niet typerend voor zijn persoonlijkheid, spreek met hem direct over je percepties en zorgen, en leg uit hoe zijn verminderd communicatie invloed op je gevoelens. Start het gesprek met "Wanneer u dit doet, voel ik. . . "Frasering het als een" ik statement "is minder bedreigend, want het legt de focus op u en uw gevoelens, waardoor de kans dat hij de schuld zal voelen, bedreigd of aangevallen.