De held assumeert het noodlot als een manifestatie van vrijheid door het onbewust geweld op zich te nemen als een vrijwillige daad.
-> het is net déze paradoxale bevestiging die Schelling beschouwt als de meest openbare uiting van menselijke vrijheid.
Geen eenheid mens, maar eenheid van het absolute!! Absolute = bewust-bewusteloze werkzaamheid die de mens ‘in de grond’ is en wordt terug gespiegeld door een symbolisch object waar zijn bewustzijn niet bij kan ( = kunstwerk?).
Bij Schelling wordt de oneindige tegenspraak niet in de kunstenaar verzoend (zie Schiller), maar
IN HET KUNSTWERK. -> Kunstwerk = noodlot, onbekend geweld.
-> -> Romantiek = niet zo harmonieus, maar het absolute als onzichtbare wortel van de mens die aan hem pas kan verschijnen in een vreemde andersheid.
De vrijheid in het kunstwerk blijft zo met de natuur verstrengeld dat ze voor het bewuste Ik een mysterie blijft.
Esthetisch spel = rede in harmonie met zintuiglijke -> kunst van deze harmonie= spiegel van de mens.
Schelling wil eveneens tegengestelden verenigen en stelt eveneens de almacht van ! ! de rede in vraag.
