De sectoraantrekkelijkheid/weerbaarheid-matrix

Deze benaderingswijze, ontwikkeld door het adviesbureau McKinsey, probeert de tekorten van de BCG-matrix op te vangen. Zij maakt gebruik van twee grote dimensie:

• De aantrekkelijkheid van de sector waarin de SBU zich bevindt.
• De weerbaarheid die men in de sector waarin de SBU zich bevindt heeft.

Beide hoofdcriteria worden in drie zones ingedeeld: lang, midden en hoog.

Gecombineerd krijgt men hier negen cellen, waarvoor een typisch strategisch advies verstrekt wordt.

Deze negen cellen worden nu beoordeeld op grond van drie categorieën:

• SBU’s van de eerste categorie zijn degene waarin bij voorrang verdere groei nagestreefd wordt en waarin men dus investeert.
• In SBU’s van de twee categorie zal men eerder selectief investeren en dit met de bedoeling de huidige positie te behouden.
• SBU’s van derde categorie zullen best geharvest worden ofwel dient men te desinvesteren.

Voordelen van dit model:

- Grotere rijkdom van opgenomen elementen.

- Het management wordt gedwongen een beoordelingsmodel te expliciteren.

ð Dit heeft een communicatieve en praktische waarde.

Nadelen van dit model:

- Het is een compensatoir model met alle tekorten vandien.

- Het gaat om een niet-objectieve methode: een andere managementteam krijgt andere resultaten.

- Het groeperen van de strategische aanbevelingen is slechts in 3 groepen, daar waar er wellicht meer genuanceerde richtlijnen wenselijk zijn.

Gelijkenis met BCG-matrix:

Kijkt naar de industrie van de bedrijfsunit en het succes van de bedrijfsunit.

Verschil met BCG-matrix:

• Er wordt gekeken naar de aantrekkelijkheid van de markt en niet alleen naar de groei.
• Er wordt gekeken naar de kracht van een bedrijfsunit, en niet alleen naar het marktaandeel.
• De assen zijn onderverdeeld in drie segmenten, waardoor negen cellen ontstaan.