Gustav Theodor Fechner (1801-1887)

Fechner probeerde om de relaties tussen ervaringen en inzichten dieper te verkennen.
Zijn psychofysica was opgebouwd als een aanval op het materialisme.
Specifiek, hij geloofde niet dat de noties van wetenschap en geest elkaar per se uitsloten; er is geen overtuigende reden om geest te herleiden naar materialisme (zoals in de fysiologie) om zo de mentale handelingen wetenschappelijk te kunnen bestuderen.
Veeleer, in de traditie van de Duitse filosofie, erkende hij de essentiële activiteit van de geest en stelde een empirische wetenschap van de geest voor die toeliet om de relatieve toename van lichamelijke, zintuiglijke stimulatie als een meetinstrument van de geestelijke intensiteit van ervaringen te gebruiken.
Elemente was een werk dat niet wijd erkend was, maar wel werd opgepikt door twee belangrijke Duitse filosofen- Helmholtz en Wundt.
Elk overzicht van zijn psychofysica moet beginnen met het concept van nulpunt, wat zijn oorsprong vond bij Herbart, maar werd ontwikkeld door Weber.

De notie van een nulpunt is een kwantitatieve uitdrukking die twee toepassingen kent.

1) verwijst naar de minimum hoeveelheid die fysieke energie nodig heeft in een stimulus om opgemerkt te worden door het observerende onderwerp, dit werd het absolute nulpuntgenoemd.
- 2) verwijst naar de minimum hoeveelheid van verandering in fysieke energie die nodig is voor zintuigelijke ervaring.

1) methode van juist opmerkbare verschillende genoemd; hierin wordt aan het subject gevraagd om te reageren op een minimale verandering in stimuluswaarden.
2) methode van constante stimuli of methode van juiste en foute gevallen, vereiste dat het subject herhaaldelijke moest oordelen welke van de twee stimuli het hevigste was.
3) methode van gemiddelde vergissing, vereiste subjecten om stimuli te veranderen tot ze gelijke waarde hadden.