MOTIVATIE EN ETHIEK

Beweging is een karakteristiek dat ook geldt voor dieren en daarom is motivatie een functie van de sensitieve ziel, die pijn en plezier kan ervaren. Alle acties worden als het waren gemotiveerd door een vorm van verlangen. Aristoteles noemde deze soort van motivatie de appetijt („goesting‟). Het dier heeft dit ook. De mens heeft tevens ook de ratio en kan goed en kwaad onderscheiden. We kunnen daarbij dus gemotiveerd worden voor dingen die goed zijn voor lange tijd. Dit type van motivatie noemt hij wens. Dit type van motivatie is typisch menselijk, dus dieren hebben dit niet. Dieren hebben simpele motivationele conflicten tussen hun appetijten, maar de mens heeft daarop nog het probleem van de morele keuze.

Dan beschrijft Aristoteles ook de ethiek. Het wordt ook wel de Niccomachse ethiek genoemd (naam van zijn zoon). Ethiek is met andere woorden de vraag „hoe leid ik een goed leven?‟. Ethiek is volgens Aristoteles afleidbaar van zijn psychologische bevindingen. Er is dus een natuurlijk streven naar „menselijk‟ leven (eudaemonia). Daarnaast is er volgens hem geen onderscheid tussen physis en nomos. De mens is van nature een sociaal en politiek dier. Zijn ideaal is de aristocratische democratie (cfr. Athene).