Ramon y Cajal,

een professor neuro-anatomie aan de universiteit van Madrid, gebruikte later deze vlekkentechniek ook om de neuron te ontdekken, de basis eenheid van het zenuwstelsel.

In het begin van de negentiende eeuw was de dominante interpretatie van de hersenfuncties bevat in de doctrine van de frenologie, uitgedrukt door Franz Joseph Gall en zijn student J. G. Spurzheim. In een brede manier waren frenologie en gelijkaardige bewegingen binnen de hersenfysiologie een logisch gevolg van het mentalistische model dat vetvat zit in de “faculteit” psychologie door Kant en Wolff bemeesterd. Specifiek probeerde de frenologie om een fysiologische lokalisatie van de mentale faculteiten te vinden. Gall en Spurzheim suggereerden dat er 37 mentale krachten zijn die overeenkomen met een gelijk nummer aan hersenorganen, en dat de ontwikkeling van deze organen karakteristieke vergrotingen van de schedel met zich mee brengt. Frenologie stelde dat de graad van menselijke faculteit of eigenschap van een individu bepaald wordt door de grootte van het hersengebied die deze functie controleert en dat dit geëvalueerd kan worden door de overliggende schedel zone te meten.

Eén wetenschapper van wie het werk hem leidde naar het afwijzen van de frenologie en beter bewijs van hersen-lokalisatie naar voor bracht was Luigi Rolando (1773-1831).

Gebruik makend van pathologische observaties stelde Rolando dat de hemisferen van de hersenen de primaire geleiders zijn van slaap, dementie, melancholie en manie. Hij vond dat elektrische stimulatie meer hevige spiersamentrekkingen opwekten terwijl het stimulatiepunt naar een hoger gelegen hersenzones verschoof.