Mogen wij andere culturen beoordelen met onze normen?
Inleiding
Aan de hand van twee voorbeelden, het uitspreken van het doodvonnis door een groep moslims in
Engeland over een regisseur die Jezus als homoseksueel had voorgesteld in een toneelstuk en het
voorkomen van vrouwenbesnijdenis onder Somalische vrouwen in Nederland, illustreert de auteur de opkomst van andere opvattingen en gebruiken gebaseerd op een andere cultuur binnen de westerse cultuur.
Hoe hier nu mee om te gaan? Zouden we niet uit respect voor de cultuur van onderen ons oordeel moeten opschorten? Deze houding noemt men cultuurrelativisme. De
cultuurrelativist gaat uit van
culturele verscheidenheid. Dat is voor hem niet alleen een feit, maar ook een norm. Het geeft derhalve geen pas ‘hen’ met ‘onze’ normen de maat te nemen. Het idee dat er idee dat er een de
cultuur overschrijdende maatstaf zou bestaan waarmee we andere culturen kunnen beoordelen acht de cultuurrelativist een illusie.
Cultuurrelativisme is als mentaliteit tegenwoordig wijd verbreid. De auteur
plaatst hier kritische kanttekeningen bij, maar geeft eerst een analyse van de grondbeginselen van cultuurrelativisme aan de hand van grote denkers.
