(= een algemeen beginsel dat een onveranderlijke relatie tussen meerdere veranderlijken weergeeft)

Zo komen er ook heel wat wetten voor in de economie:

Wet van het dalende grensnut:

Het meerdere nut dat men verwerft door de laatste eenheid van een geconsumeerd goed wordt steeds geringer.

- actoren verkiezen bundels van g en d die variëteit bezitten

Wet dalende vraagfunctie

Als de prijs van een goed stijgt zal er minder van dat goed w gevraagd.

De substitutiewet

Hoe schaarser een goed, hoe groter zijn relatieve substitutiewaard; zijn marginale waarde stijgt in relatie tot de marginale waarde van het goed waarvan minder wordt gevraagd.

De wet van de maximalisering van de utiliteit

Een actor maximaliseert zijn totale utiliteit als de verhouding tussen de marginale waarde van om het even welke 2 gegeven goederen gelijk is aan de verhouding tussen hun prijzen.

- utiliteit = maar voor bevrediging (satisfaction) uit de C van een pakket g en d

Dergelijk wetten drukken een vast verband uit tussen meerdere veranderlijken. De wetten van de economie zijn afhankelijk van de betekenisgeving.

Max Weber betoogt dat de begrijpende verklaring de causale niet uitsluit maar zelfs noodzakelijk aanvult. Volgens Weber heeft de economie iets te maken met middel-doelrelaties. (def L Robbins)

Volgens Weber is die relatie tussen doelen en middelen perfect toegankelijk voor wetenschappelijk onderzoek.

Men kan dit doelgerichte handelen echter ook causaal gaan interpreteren. Een doel is de voorstelling van een effect, waarbij de voorstelling de oorzaak van een handeling kan worden.

Maar die ‘wetten’ helpen je alleen om in specifieke gevallen beter de causale bijdrage van een handeling te begrijpen.

Maar het opstellen van wetten is in de cultuurwetenschappen niet het doel van het wetenschapsbedrijf. Dit alles impliceert niet dat de resultaten van de cultuurwetenschappen ‘subjectief’ zijn, in die zin dat zij voor de ene persoon wel en voor de andere niet geldig zouden zijn.

Normaliter leiden economen uit hun modellen voorspellingen af, die zij dan proberen te toetsen aan de realiteit. Elke bevestiging leidt tot de overtuiging dat de uitgangsveronderstellingen correct waren en dat het werkelijk gedrag van mensen kan worden verklaard op grond van die veronderstellingen.

Gewoonlijk is de economie geen experimentele wetenschap.

- Betekenissen

Volgens Sahlins heeft de hedendaagse economie geen oog voor de symbolische systemen waarbinnen de ‘gebruikswaarde’ wordt bepaald. Dit klopt niet volgens Hayek en Steedman.

Volgens Hayek moet een coherente verklaring voor het gedrag van een actor gebeuren in termen van de betekenissen die de actor geeft aan zijn handelingen.

Steedman voegt daaraan toe dat de goederen en diensten die relevant zijn voor het begrijpen van de V of het A van een individu niet uitsluitend kunnen worden beschreven in een fysicale of chemische taal. Mensen vragen voor hun fysiologische behoeften niet naar voedsel maar naar wat volgens hen geldt als voedsel, men moet dus ook de sociale praktijken kennen waarbinnen ze worden gebruikt.

Sahlins schrijft ten onrechte de stelling toe dat ‘nut’ een ‘materiële’ eigenschap zou zijn van dingen. Nuttige dingen hebben wel een materiële drager, maar wat hen nuttig maakt, zijn de menselijke doelen waarbinnen de vormen van die dingen betekenis krijgen.

Maar Sahlins heeft wel gelijk als hij zegt dat economen zich meestal niet afvragen waar de preferentie-ordeningen van individuen vandaan komen en dat zij utiliteiten als gegeven beschouwen.

Sahlins valt het naïeve beeld van de sociale actor als max. utiliteitsgericht aan .

We besluiten dat de economie een wetenschap is die zich bezighoudt met de sfeer van de betekenisgeving.