Om een neutrale waarnemer, het idee van te kiezen voor een paniekaanval hebben geen zin. Zo ongemakkelijk als paniekaanvallen, waarom zou iemand kiezen om te lijden op deze manier? Het leren van de ins en outs van patiënten kiezen voor paniekaanvallen blijkt nuttig te zijn, omdat het de zeer middelen om hun herstel. Grotendeels hun onbewuste keuze, patiënten niet beseffen waarom ze dit doen om zichzelf, hoe kan men het gevoel hebben dat iets wat ze ziet als inhalen haar stengels in feite uit een onbewuste keuze van haar eigen makelij? Echter, het werken met patiënten met angst toont keer op keer dat de timing van een paniekaanval in het achterhoofd een individu correleert steevast met wat ze voelen of doet op dat moment in haar leven. Veel patiënten melden, in de tijd, die ze zien met paniekaanvallen als een manier om zich te beperken binnen een verschrikkelijke nood. Bijvoorbeeld, een patiënt die enthousiast over het nemen van een reis met zijn verloofde-letterlijk opstijgen in het leven, maar ook het verlaten van zijn familie voor de eerste keer-een paniekaanval in het vliegtuig, dus houden zich van de huidige ervaring van de vreugde wordt van de reis (en opnieuw verbinding te groeien in het misbruik huis van zijn alcoholische, woedende vader). Dit fenomeen doet me denken aan het spreekwoord, "een gevangene groeit tot zijn ketenen houden." In feite, kan dit begrip goed zijn voor letterlijke reoffense gevangenen na vrijlating uit de gevangenis, ze melden niet te weten hoe de vrijheid van het civiele leven hanteren en beter functioneren binnen de grenzen van wat zij vinden vertrouwd. Als we verwachten dat de andere schoen zal neerzetten dat we zullen worden overrompeld door het lot, nadat ze zo goed is het zinvoller om een paniekaanval kiezen om meer te voelen, psychisch, in de controle van de ramp door het creëren van het. Het verdient de voorkeur om de verrassingsaanval van wat onze geest anticipeert zal altijd optreden.

We hebben allemaal vaak last van faalangst bij het nemen van een test, spreken in het openbaar, of handelen op het podium. Patiënten melden alle soorten van medische, fysieke en psychologische symptomen, die variëren van zweten, misselijkheid en hartkloppingen tot een overweldigend gevoel van onheil tot een verhoogd gevoel van spanning over de mogelijke uitkomst van hun project. Dit kan ook gebeuren op een activiteit die de patiënt echt graag doet (het spelen van haar favoriete instrument of spreken over het onderwerp waar ze het meest geniet) begeleiden. Er lijkt vaak een geschiedenis van trauma bij deze patiënten. Bijvoorbeeld, een kind maakte te veel lawaai bij het beoefenen van een voorstelling en was doodsbang door het geschreeuw en het slaan die volgde, waardoor zich bedreigd voelen door en bang voor zijn ouders. Het kan een tijdje duren werken met een bepaalde patiënt om deze herinneringen te krijgen, maar het lijkt erop dat het gebruik van medicijnen om de symptomen meer onmiddellijk onder controle, terwijl het helpen van de patiënt om te begrijpen dat zijn of haar symptomen niet komen uit de lucht (als ze voor het eerst leek), kan hij of zij een groter gevoel van controle te bereiken. In het geval van de eerder genoemde kind, dit soort inzicht biedt de nu volwassen patiënt met het besef dat hij niet hoeft te reageren op de prestaties bij de hand alsof het een tijd van strenge straf uit de kindertijd, toen hij echt hebben geen controle over de overweldigende angst.

Patiënten praten ook over een ander soort geheugen verbonden met hun angst voor een prestatie: de angst voor verlies van de liefde van hun families. Zij vrezen dat de liefde in hun specifieke familie hangt af van de prestaties, vandaar dat een test of een andere prestatie wordt niet alleen over het leveren van de informatie die zij weten of het communiceren van het materiaal van de presentatie, maar gevoel kan patiënten vertrekken gevoel boos en gekwetst dat hun zelf- waard is geworden vastgebonden in een prestatie in plaats van in een gevoel van eigenwaarde. In meer gecompliceerde gevallen, de ouders meer dan alleen kritischer geworden doen, sloegen ze hun kinderen als de uitvoering niet perfect of slaan hun kinderen, zelfs wanneer de prestatie is perfect (zogenaamd voor een aantal triviale punt, net als de spreekwoordelijke gemorste melk). Deze ongelukkige vereniging plaatst het kind in een double bind: verdomd als hij niet slagen, en verdomd als hij dat doet. Al deze voorbeelden combineren de hand die het kind voedt met tussenpozen met degene die het verslaat. Dit soort wapening-hetzelfde principe dat mensen hun spaargeld waait in Vegas, in de hoop (in de woorden van het gebed van de gokker) houdt "Heer, laat me break-even"-houdt kinderen wanhopig gehecht aan het streven van de liefde van een gewelddadige relatie .

Interpretatie van het succes wordt dus ingewikkeld. Is een man die onlangs werd de voorzitter van zijn afdeling competent, krachtig en in staat om te scheiden van zijn ouders? Of heeft hij zich geplaatst met een risico op een pak slaag? Deze man zou trots aan de ene kant, maar worden symptomatisch angstig op de andere als hij ervaart nieuw ontstaan rage of paniekaanvallen. Het kan meer sociaal en psychologisch aanvaardbaar zijn voor deze man voelt om behandeling te vermijden, leven met symptomatische faalangst, en zich te houden van die op meer agressieve, gewelddadige, ontwrichtende gevoelens.

Reacties Rick's:

soms op het werk, maar vaker in mijn persoonlijke leven, heb ik de neiging om af activiteiten, zet zelfs potentieel plezierige die vanwege mijn angst. Deze ongedaan taken die kleine misschien op het eerste, hebben de neiging op te bouwen en meer urgent naarmate de tijd verstrijkt (zoals het wetsvoorstel dat wordt geleverd met een achterstallige bericht, of een lekkende kraan die niet vastgelegde gaat). Ze verhogen mijn angst over wat ik had moeten doen in de eerste plaats. Plotseling doemt de taak groot en bedreigend. Ik wed dat ik ben niet de enige angst lijder die door dit gaat! Is het u bekend voor sommigen van jullie? Ik denk dat dit patroon als uitstelgedrag, het is dieper dan dat, echter. Ik ben geneigd om een perfectionist (niet, de hemel weet, iemand die dingen perfect doet, gewoon iemand die denkt dat ik moet dingen perfect te doen), en ik maak me zorgen als ik beginnen aan een taak dat ik het niet goed zal doen en dan zal naar beneden te krijgen op mezelf. Dit gebeurt vaker met dingen die nieuw voor mij of zijn als ik voel de taak niet een van mijn sterke punten. Zoals ik al eerder schreef, toen ik overwinnen en doe de taak (eindelijk!), ik voel me een echte gevoel van voldoening. eerder een beoordeling van de vraag of ze zijn lief.