2 vormen van onderzoek naar sociale verandering die ON-wetenschappelijk zijn:

1) monistische theorieën: gaan ervan uit dat de evolutie steeds in 1 richting gaat, zonder terugvallen, m.a.w. en vaste richting in proces van sociale verandering.

vb: economische groei steeds volgens vaststaand en lineair patroon (niet waar: zie economische crisis (2008).

2) monocausale verklaringen: 1 enkele factor verklaart het geheel van een veranderingsproces.

vb: economische vooruitgang is te danken aan innovatieve ondernemers

4 soorten theorieën over sociale verandering:

1) trendmatige theorieën: th. Die op zoek gaan naar algemene en +/- onomkeerbare evoluties in de samenleving(en).

~ Civilisatietheorie van Elias: een proces van sociale verandering dat over vele eeuwen

Economische Sociologie – academiejaar 2009-2010 heen liep, waarbij mensen in moderniserende samenlevingen steeds meer zichzelf leerden te beheersen (dwang => zelfbeheersing i.p.v. lijfstraffen)

~ Auguste Comte & 3 stadia van geestelijke evolutie: 1) theologische 2)metafysische 3) positieve stadium.

2) formele theorieën: gaan over de vorm van een veranderingsproces

~ cyclische & conjunctuurtheorieën. Ze handelen enkel over de vorm van verandering, in vaste vormen, in dezelfde opeenvolging.

3) wetmatige theorieën: deze kunnen geformuleerd worden als proposities van “als A dan B”.

~ wet van politieke mobilisatie

4) causale theorieën: concentreren zich op de oorzaken of factoren van het veranderingsproces.

Sociale constructie: Kern = ons handelen wordt bepaald door de dingen die we denken dat werkelijkheid zijn, i.f.v. wat wij denken wat werkelijkheid is.

-> Thomas-theorema: de werkelijkheid om ons heen wordt steeds door mensen gedefinieerd en geëvalueerd, vooraleer ze op een/andere manier aanleiding geven tot handelen.

-> mensen geven een betekenis aan situaties en die is per definitie meer dan de objectieve situatie

• Sociale constructie van het sociale: voortdurend, gelijktijdig proces opnemen (internalisering), ze vervolgens herbevestigen (externalisering), waardoor er een sociale werkelijkheid ontstaat die objectief is, buiten de mensen staat (objectivering), wat geen begin of einde kent.
• Sociale constructie van de materiële of fysieke werkelijkheid: wij kennen de werkelijkheid enkel via onze eigen definities ervan, niet op een rechtstreekse manier. We kunnen ons wel vergissen en fouten maken. Het mag duidelijk zijn dat de sociale constructie de materiële beperkingen van het zijn niet opheft.

Elke vorm van sociale constructie is relevant, omdat het gevolgen heeft voor het menselijk handelen. Kennis is dus een groot stuk afhankelijk van onze sociale constructie.