Over het algemeen wordt aangenomen dat, bij eenzelfde nationaal inkomen, de welvaart van een land groter is, naarmate het inkomen meer gelijk verdeeld is.

Er is geen volkomen gelijke verdeling van het inkomen. Er is differentiatie nodig opdat mensen nog bereid zouden zijn om bijzonder lastig arbeid uit te voeren.

Billijke inkomensverdeling kan moeilijk in abstracto bepaald worden. Elke maatschappij moet hieraan een eigen invulling geven.

In praktijk wordt de aandacht vooral toegespitst op de armoede: wie een inkomen heeft dat onvoldoende is om in een bepaalde maatschappij een normaal leven te kunnen leiden, wordt beschouwd als arm.

Armoedegrens = het inkomen dat nog net een normaal leven toelaat.

De meest eenvoudige maatstaf van armoede is het percentage van de bevolking dat een inkomen beneden de armoede grens heeft.

De armoedegrens hangt af van de algemene welvaart van de maatschappij => het is onmogelijk om een algemene armoedegrens vast te leggen want in rijke landen ligt deze hoger dan in arme landen.

= de toename van de hoeveelheid finale goederen en diensten die in een nationale economie binnen een bepaalde periode worden geproduceerd.

Het is een voorwaarde, geen garantie!!!

De economische groei garandeert niet dat de welvaart van alle individuen en gezinnen toeneemt.

• wordt gemeten adhv groeivoet van het reële BBP of het reële BNP.
• De groeivoet van het reële BBP drukt de toename van de binnenlandse productie uit.
• De groeivoet van het reële BNP drukt de toename van de beschikbare goederen en diensten uit.
• De groeivoet van het BBP is de meest gebruikte maatstaf.