Het westen heeft gedurende een tweetal eeuwen een naar verhouding ontzaglijke stroom mensen, diensten en kapitaal in oostelijke richting gestuurd. Zonder deze uitlaatklep zou West-Europa waarschijnlijk aanzienlijk grotere interne spanningen hebben meegemaakt.
Het idee van de kruistocht verdween niet, maar toen de christenen in 1291 Akko als laatste Latijnse stad hadden moeten ontruimen, volgde er vanuit het Westen toch geen effectieve reactie meer.
Lodewijk IX van Frankrijk zou nog twee kruistochten organiseren (een naar Damietta, en een naar Tunis), maar dezen eindigden beiden in een fiasco.
Toen de Mongolen in 1244 al moordend naar Jeruzalem afzakten, en het christelijke leger kort daarna enkele duizenden manschappen verloor, kregen de Latijnse rijkjes een klap waarvan ze niet meer herstelden.
Duitse keizer Frederik II wist in 1228 dankzij zijn grondige kennis van de Arabische taal en cultuur met de Sultan een vredesverdrag te sluiten, waardoor de christelijke koning opnieuw zeggenschap kreeg over deze stad en enkele plaatsen aan de route naar de kust.
Een volgende kruistocht werd in 1217 gelanceerd. In 1218 sloegen de Franken het beleg voor havenstad Damietta, in de Nijlmonding. Na bijna twee jaar konden ze de stad innemen, maar ze moesten ze in 1221 alweer prijsgeven.
